De terugreis

En dan breekt de zondagmorgen aan. Van de originele plannen, ontbijten bij Juniors, nog even shoppen in Brooklyn, wat paracetamol etc inslaan, dat gaat helaas niet door 😕

Na een doorwaakte nacht, veel pijn en woelen, en stond strak van de adrenaline, wederom contact gehad met de ANWB alarmcentrale. Zij konden geen BC boeken via hun reisbureau, grootste kans had ik als ik naar het vliegveld ging, en het zelf zou regelen. Wel dan even voorschieten. Nou prima, als ik maar thuis kom!

Ze konden een Business Class ticket regelen, maar moest wel iets hebben tegen trombose, en moest ik toch echt zelf regelen, konden zij van afstand niet doen. En dan is het gewoon kut dat je alleen op vakantie bent... Maar het moest, want het was vereiste om te mogen vliegen.

Ondertussen ook contact gehad met Ingrid, of ze moest komen, nee hoor ik red het wel (dat zeg ik altijd...)

Ze appte dat ze eraan kwam. En dat was uiteindelijk heel fijn! Ik moest dus een trombosemiddel zien te ritselen. Dus weer met moeite die trap af. Kon gelukkig nog wel beetje staan op mijn rechterbeen, had een spalk met een soort gipsschoen.

Uber besteld, naar een Walk in Clinic gereden, Ingrid was gelukkig mee. Daar het probleem voorgelegd. Prima, wel eerst even USD 250,= aftikken. 

Was vrij snel aan de beurt, en de arts vond het onzin. Hij heeft me een paar aspirientjes gegeven (bloedverdunnend) en ik heb gevraagd of hij dan wel even een verklaring kon maken op papier, en dat was geen probleem.

Afijn, dat was geregeld. Uber terug naar Airbnb, daar weer de trap opgestrompeld, en Ingrid heeft me geholpen mijn bagage te pakken. Het was nog vrij vroeg, en de host was even weg. Dus afscheid van Ingrid genomen, nog even iets gegeten, want dat was er nog niet van gekomen. Gewacht op Izabel, de host, en zij heeft uiteindelijk mijn bagage naar beneden gebracht. 

Uber genomen naar vliegveld. En dan stap je uit en sta je daar.... Kan geen kant op. Aan een jongeman gevraagd of hij naar binnen wilde gaan en kon kijken of er ergens rolstoel assistentie was. Binnen 5 minuten was dat geregeld. Rolstoel in en gaan. Alle rijen voorbij, naar de balie. Daar stonden Nederlanders te wachten, zij boden ook meteen aan of ze ergens mee konden helpen, of later bij de gate. Lief, maar was gelukkig niet nodig.

Op weg naar JFK, dit bord deed me denken aan Florida

BC was zo geregeld. Bagage afgegeven. En met rolstoel de controle door, ook hier iedereen voorbij. Ik werd naar de lounge van KLM/Delta gebracht, en daar ben ik lekker wat gaan chillen. Nog een keer naar het toilet gestrompeld. Wat gegeten en gedronken, dankzij een lieve mevrouw die wat voor me heeft gehaald. Want je kan daar lekker eten en drinken, maar ja, als je niet mobiel bent...

Mocht als eerste het vliegtuig in. Had stoel 1H. Helemaal vooraan, bij het toilet, ideaal. En wow. hoe luxe zeg, dat BC. Kan daar wel aan wennen zeg maar. Stoel in ligstand gezet, maar evengoed amper kunnen slapen. Gewoon van de stress en de pijn. Het eten was superlekker maar had door alles helaas niet zo'n eetlust. En wow, wat wordt er een alcohol geschonken zeg, in die Business Class, keek mijn ogen uit.

Dat peper en zout stelletje, zo leuk!

Geen plastic!

Toetje, zalig

Het ontbijt, echt veel, onder folie zat ei. Heb alleen de 2 broodjes opgegeten, met jam, zo zonde...

Leuk toilettasje, als aandenken

Inhoud, sokken, kammetje, slaapmasker, wat tubetjes, tandenborstel.

Had hier een liefhebber voor, maar denk dat ik het maar als aandenken houd ;-) 

Vlucht ging gelukkig nog best snel. Nu als laatste eruit, met rolstoel assistentie, top geregeld allemaal hoor! Naar de STA balie, daar zou een taxi voor me zijn. Niet dus, gebeld met ANWB, ze zouden terugbellen. Het bleek dat er een soort SOS ambulance voor me was geregeld, zij stonden bij vertrek 2. Kwamen naar mij toe met brancard, en hoppa, op de brancard over Schiphol. Wat een mensen overal, en wat kunnen mensen dan vol medelijden naar je kijken haha.

Eenmaal thuis stond mijn buuf klaar. Lekker naar binnen gegaan, en even bijgekomen van alles. Potje janken had ik gisteravond al gehad, maar er is er nog wel eentje geweest hoor.

Mijn buuf heeft de katjes een dag later opgehaald uit kattenhotel en was zo blij dat ze er weer waren! Ze liggen vaak naast me, of vlakbij me.

Gelukkig is het op de laatste dag van de vakantie gebeurd, en niet op de eerste. Heb echt een toptijd gehad in NY. De Airbnb beviel ook erg goed, helemaal nu dit gebeurde. Vooral ook de hulp van Izabel, de host. In een hotel krijg je ook wel hulp denk ik, maar toch.

Gelukkig had ik ook goed internet, via Airalo geregeld, een Esim in mijn smartphone. Helaas geen belbundel maar belkosten kan ik declareren via de verzekering.

En super natuurlijk dat mijn vriendin in de buurt woont. Ingrid: nog een keer dikke kus voor jou!

KLM is ook goed bevallen, was de eerste keer voor mij dat ik met ze vloog. Had graag in januari weer met ze gevlogen naar Florida (ja, ik wil zo graag, NY is geweldig, maar Florida is dan weer zo anders) maar de prijzen zijn absurd. Dus even kijken wat ik nog tegen ga komen qua tickets en huurautoprijzen.

Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn blog, de leuke reacties, de steunende reacties op FB, had dat ook echt even nodig na mijn enkelbreuk. Het revalideren komt wel goed, hoop snel weer op de been te zijn. 

Voor de mensen die ik niet op FB heb: had een complicatie, blaren, ontstaan door het vliegen waardoor spalk was gaan opzetten en schuren. Zeer pijnlijk, mee op de SEH beland. Operatie is gelukkig niet nodig. Heb elke keer tijdelijk gips, soort spalk achter mijn been. Woensdag weer naar het ziekenhuis, grote kans dat ik dan loopgips krijg. 

Vandaag zat ik ook net onder de 100 dagen voor mijn volgende vakantie, weekje Fuengirola (sweet memories, ging daar altijd met mijn ouders naar toe vroeger, en mijn mams was er zo gek van) en dan hoop ik weer up and running te zijn. Moet lukken voor die tijd.

Liefs Cindy